Adam cəsarətlə doğulmur,
Cəsarətlə böyümür, yaşamır.
Cəsarəti öyrətmirlər adama.
Qazanırlar onu.
Yaltaqların, nadanların,
qanmazların qarşısında susduqca,
həyatımızı burnumuzdan qusduqca qazanırıq.
Həvvanın cəsarətini qınayırıq min illərdi,
o ağacı , o nəfsi yaradanı qınamırıq.
Biz yalnız ölümün üstünə cəsarətlə gedirik,
cünki ondan çox zəifik.
İlk cəsarətimi xatırlayıram-
yelləncəkdə ipdən buraxmışdım əlimi .
Sonuncunu yox.
Əsas olan sardığım vücudun daxilən "brend" olmasıdır
"Səni yalnız gördükləri qədər anlayarlar..."
Uşaq qatarında xatirələr- Qarabağdan Bakıya doğru... (Esse)
Lənkəran yeni teatr mövsümünə start verdi
Mehdi - Gülnarə İsrafil